OCHTEND(BLEU)

Bleu liep het park door wat het kamp voorstelde. Ze wist niet wie haar vader was en ze wou dat weten. Zou ze vandaag naar het woud gaan? Maar als ze dat deed...zou ze de weg nog geneens vinden.. Bleu deed zich eerst maar tegoed aan een muisje net buiten het kamp. Bleeh uitlaatsmaak. De monsters die hier reden stonken nog meer omdat ze langzamer reden. Ooit is haar vertelt door een poesiepoes dat het dode wezens zijn gemaakt door de tweebenen. Bleu kon toen maar niet begrijpen hoe die tweebenen dat deden maar daar wou ze niet verder over piekeren. Ze ging op haar rug liggen en keek naar de wolken..en zoezelde in..

D de zwerfkat kwam uit het bos lopen. Het werd tijd voor hem om weer eens naar zijn geboorteplaats te gaan. Hij was er tenslotte al een tijd niet meer geweest... hij snoof even, en merkte al snel dat de boslucht plaats had gemaakt voor de drukkende sfeer van de tweebeenplaats. Hij probeerde de scherpe rubberlucht uit zijn neus te blazen, wat niet helemaal lukte. Hij schudde geïrriteerd zijn kop. Hij wist dat als hij naar de bergen, zijn geboorteplaats, wou gaan, hij eerst langs deze plek zou moeten komen. Helaas... Hij keek op, en zag een poes op de stoep bramen uit haar vacht halen. Hij snoof kort. Nope, geen clankat, tribekat of rogue. Misschien een kittypet? Nee... deze kat hier rook als een mengeling tussen kittypet en rogue. Plots schoot het hem te binnen. Bloodclan, natuurlijk! Dat stelletje muizenbreinen dat dacht dat ze beter waren dan de anderen. Heh, hij had zin om dit figuur wat te plagen. Hij kon het best doen, deze kat zag er tenslotte nog jong uit... Een probleem zou het niet zijn als deze hem zou aanvallen. 'He, kleine! Wat doe je zo ver van je kamp?' plaagde hij het figuur spinnend. Een lach verscheen op zijn gezicht.

Blue rolde zich om en voelde de vredige sfeer die normaal nooit in het bloedclankamp hing. Ze rolde nog een keer om en rolde pardoes in een braamstruik. Bleh! nu zat ze helemaal onder de bramen. Blue spuugte een paar bramen uit en zwiepte geirriteerd met haar staart. Ze liep weer naar de plek waar ze eerder was en keek weer naar de wolken.

srry voor de korte post maar D is nog niet klaar (staat er)

Hij probeerde de scherpe rubberlucht uit zijn neus te blazen, wat niet helemaal lukte. Hij schudde geïrriteerd zijn kop. Hij wist dat als hij naar de bergen, zijn geboorteplaats, wou gaan, hij eerst langs deze plek zou moeten komen. Helaas... Hij keek op, en zag een poes op de stoep bramen uit haar vacht halen. Hij snoof kort. Nope, geen clankat, tribekat of rogue. Misschien een kittypet? Nee... deze kat hier rook als een mengeling tussen kittypet en rogue. Plots schoot het hem te binnen. Bloodclan, natuurlijk! Dat stelletje muizenbreinen dat dacht dat ze beter waren dan de anderen. Heh, hij had zin om dit figuur wat te plagen. Hij kon het best doen, deze kat zag er tenslotte nog jong uit... Een probleem zou het niet zijn als deze hem zou aanvallen. 'He, kleine! Wat doe je zo ver van je kamp?' plaagde hij het figuur spinnend. Een lach verscheen op zijn gezicht.

Blue keek geirriteerd op van een stem. Ze zag een rode kater staan die riep:He kleine! Wat doe je zo ver van je kamp?Blue voelde haar woede opkomen en riep kwaad . Hou je kop of in vermoord je nog!. Blue rende op D af en besprong de kater. Ze blies kwaad en drukte de kater tegen de grond. Ze was niet zomaar een apprentice. Ze had de kracht van een leider. De weisheid van een medice kat. Maar de woede en haat van een Bloodclancat. Blue stond klaar om de vreemde kater zijn nek te doorboren.

D zag de poes kwaad op hem afspringen en voelde een moment later twee poten op zijn nek. Een klein moment was hij geschrokken, maar direct daarna had hij de strategie van deze ongetrainde kat door. Hij duwde met zijn sterke poten Blue van hem af, en drukte haar tegen de grond. Hij gaf haar kort een kras over haar oog. 'Niet zo snel, kleine! Ik ben beter getraind dan jij!' mauwde hij. Het was wel waar, hij trainde dag en nacht, elk moment. Trainen was eigenlijk zijn hele leven... hij verstevigde zijn greep lichtjes en zette zijn nagels in de schouder vam de kat. Daarna liet hij los en sprong naar achter, voorbereid op nieuwe aanvallen.

Blue vielde de woede in haaropkwellen en riep:beter getraint? laat maar eens wat zien! Na de aanval van de vreemde kat was ze even geschokt. Ze dacht aan de strategie die haar vader haar vele manen geleden heeft geleerd. Haar vader... Blue voelde verdriet in haar opkwellen en ze jammerde zacht. papa waar ben je? ik mis je Blue dacht niet meer aan de vreemde kat , die haar met gemak bewusteloos kon meppen. Ze probeerde aan het beeld van haar vader te denken, maar herrinnerde het haar niet meer. Voorzichtig zei ze zonder na te denken tegen de kater:papa?


jij mag bepalen of hij haar vader is of niet

D keek verbaasd op toen de kat geen tegenaanval maakte. De poes keek op naar hem met grote ogen en miauwde zachtjes; 'Papa?' D keek even verbaasd. Waar was haar vader? Hij keek om, maar zag niemand. Hij wou net vragen wie er nog meer was, toen hij plots naar zijn poten keek. Was hij... Maar dat kon toch niet? Hij was toch nogmaar 13 manen? Volgens de boskatten was dit de leeftijd van een zeer jonge warrior... Hij had wel ooit een partner gehad, maar ze was gestoven... Hij dacht aan Icecrystal. Hij had wel een oogje op haar, maar hij wist niet zeker of ze hem ook mocht... Zou deze apprentice hem bedoelen, dat hij haar vader was? Hij keek even geschokt naar de poes. 'Blue angel...' fluisterde hij zachtjes. Hij zuchtte, en dacht terug aan toen hij 9 maanden was... Hij kon gewoon niet voor kittens zorgen! En al helemaal niet toen hij 9 maanden was! Het was toch niet zijn schuld... Maar hij had Blue angel niet bij bloodclan moeten laten... Kon hij er wat aan doen dat zijn vorige partner bij die groep zat... Nog steeds stond hij geschrokken naar blue te kijken. 'Blue angel...' riep hij opnieuw...

Blue liep op D af en drukte haar neus in haar vacht. Papa waar was je al die tijd? Blue keek met betraande ogen van blijheid en herrinering. Ze dacht terug aan de tijd dat haar moeder stierf. Ze keek op en zei tegen D : Heb ik ook broertjes en zusjes?

D legde voorzichtig zijn staart op de rug van Blue. 'Ik... Ik weet het niet...' stamelde hij. Ja, dat was een goede vraag... waar was hij al die tijd geweest? 'Heb ik eigenlijk nog broertjes en zusjes?' vroeg Blue. D dacht na. Toen antwoordde hij; 'Ik weet het niet precies... Ik heb alleen jouw geboorte meegemaakt, ik werd meegesleurd door een hond tijdens je moeder's bevalling...' Hij zou maar niet vertellen hoe het was afgelopen... Erg slecht, namelijk. Die rothond ook...

Blue zei tegen D : pap, ik haat de bloodclan. Niemand is aardig, en tweebenen gooien vaak dingen naar ons. Ik wil net zoals jou rondzwerven, Samen met jou. Blue liep een eindje van D vandaag om een kleine zwerfhond weg te jagen en liep weer terug naar D. Ze wachtte vol verwachting op een antwoord dat D zou geven

pap, ik haat de bloodclan. Niemand is aardig, en tweebenen gooien vaak dingen naar ons. Ik wil net zoals jou rondzwerven, Samen met jou. Zei blue zachtjes. D keek even op. ...Hij had dus toch de verkeerde keuze gemaakt om haar bij de Bloodclan achter te laten... Wat was hij toch ook een idioot! Hij had haar niet moederziel alleen achter moeten laten, hij had haar moeten meenemen! Alhoewel... Hij had zoveel erge dingen meegemaakt... Het was misschien niet goed voor haar geweest... Maar hij zou het nú toch goed kunnen maken! Hij glimlachte even. 'Goed, Blue!' Miauwde hij. 'Kom dan mee, naar de bergen! Daar ben je veilig van de Bloodclanners die je zullen zoeken. Na een tijdje kunnen we misschien wel naar het bos... Lijkt je dat een goed idee?' lachte hij.

Blue glimlachtte bij de woorden van haar vaderGoed, Blue kom dan mee ,naa de bergen! Daar ben je veilig van de Bloedclanners die je zullen zoeken. Na een tijdje kunnen we mischien wel naar het bos...Lijkt je dat een goed idee? Blue andwoordde:Ja ! Alles om weg te zijn van hier , en bij jouw te zijn. Blue maakte aanstalte om te vertrekken en zei:Zullen we nu meteen gaan? anders zal de bloodclan de mischien verjagen, of erger...

D knikte haar vriendelijk toe, en begon alvast te lopen in de richting van de binnenstad. 'Kom maar mee, ik weet de weg!' Hij keek even blij om, om te kijken of Blue volgde. 'Ik denk alleen niet dat ze ons vinden terwijl we reizen, want mijn geur is die van een rogue, en die van jou is sowieso al bloodclan' stelde hij haar gerust.

Blue volgde D naar de binnenstad en vroeg:Is het een zware reis? Blue stapte stevig door tot ze haar vader inhaalde.dat deze sterke kat mijn vader is!dacht ze vool bewondering.

srry korte post

'Is het een zware reis? vroeg Blue nieuwsgierig aan D. Hij schudde zijn kop. 'Nah, valt wel mee. Alleen de eerste nacht in de bergen kan flink koud zijn, en hier moet je goed uitkijken voor monsters...' Hij sprong opzij toen er een monster langsdenderde. Hij liep verder, en vroeg; 'Hoe was het eigenlijk bij de bloodclan, al die tijd?'

Blue antwoordde opde vraag van haar vader:Wat je kan verwachten van de bloodclan. Ik had een vriend. Die is vermoord door een Rogue. De tijd erna was ik heel depri. Ze lachtte me uit en ik vroeg me soms af: wat doe ik hier? Blue haar vader aan. Ze wist dat hij het verdriet in haar ogen kon lezen.

Wat je kan verwachten van de bloodclan. Ik had een vriend. Die is vermoord door een Rogue. De tijd erna was ik heel depri. Ze lachtte me uit en ik vroeg me soms af: wat doe ik hier? Zei blue bedrukt. D knikte. Hij begreep het wel, niemand van zijn kitten-nest had hem geloofd toen hij zei dat hij een goede vechter zou willen worden... Maar het ging nu toch de goede kant op. Hij keek op, en zag dat ze al bij een uitgang van het dorpje waren. 'Kom maar mee!' mauwde hij, en hij sprong op een schutting. Hij bleef even staan, ademloos kijkend. Grote velden strekten zich uit onder hem, en bergen tekenden zich af tegen de horizon. Het was een prachtig gezicht.

Blue keek met open ogen naar het prachtige zicht. dat ik hier zo dichtbij woonde! zei zze vol bewondering. Blue zette en stap op het gras. veel zachter dan het vreemde twolegggras zuchtte ze. Het gras kriebelde tussen haar poten en leek haar te plagen. Blue liep een veld op. Ze voelde zich minder prettig zonder beschutting. Zelfs in het bloodclanterratorium was meer beschut. Blue draaide zich om en riep naar haar vader op een plagerige toon:kom je nou?

gaan we een topicje in de bergen maken? zoja: zeg et ff. dan maak ik em wel

D ademde de frisse lucht diep in, en hij deed een stap naar voren. 'Ja, natuurlijk!' miauwde hij opgewekt. Hij sprong naar Blue toe, en haalde haar al snel in. Samen renden ze verder, over de velden, een nieuw leven tegemoet
-srry kort-

-is goed! c: