Hi! Who are you? -just a friendly meeting- [&PUMAKIT]

Moonkit dartelde rond in de bladeren onder de bomen van fourtrees. Wat was het leuk hier! Hijzelf mocht eigenlijk de nursery niet uit, maar de andere kits deden het ook wel eens... zeiden ze tenminste. Dus waarom hij niet? De herfstzon scheen waterig en onder de bomen waren lange schaduwen van de ondergaande zon. De lucht in de verte was de lucht al oranje aan het worden, en Moonkit stond even stil toen hij de maan zag, aan de andere kant van het bos. Hij kon hem nog niet scherp zien door het licht, maar toch was hij al duidelijk zichtbaar, afgetekend tegen de heldere lucht. Hij grijnsde even, hier had hij zijn naam dus aan te danken! Moonkit... Mooie naam eigenlijk. Veel beter dan 'Icekit' of iets dergelijks. Hij mocht het eigenlijk niet zeggen van zijn moeder, maar hij vond zijn leider best een idiote naam hebben. Moonkit sprong verder, en maakte op hoge poten een sliding door de bladeren. Zijn voorpoten bleven haken achter een wortel, dus hij werd omhoog geslingerd door de snelheid waarmee hij liep. Na een dubbele salto door de lucht plofte hij tegen iets hards aan. Auw! Wat was dat nou? Hij krabbelde beduusd overeind, en zag dat het de highrock was. Wauw, hier had hij veel over gehoord! Hierop stonden leiders, toch? Nouja, Moonkit wou later ook leider worden. Dus waarom zou hij hier niet op mogen staan? Hij krabbelde de rots op, en uiteindelijk stond hij op de rots, uit te kijken over het weidse landschap. Hij keek omlaag, en zag een klein figuurtje uit een struik glippen. 'Hoi!' riep hij vrolijk vanaf boven.

-zullen we een vriendschappelijk topic doen? -

Pumakit glipte het kamp uit, ze had totaal geen zin om daar bij het Windclan camp de blijven. Daar was toch niks te beleven, ze had zin in avontuur. En dat vond je niet bij de Windclan, op dit moment dan. De Windclan was een leuke clan, maar niet voor haar.
Na een tijdje lopen, keek ze goed om zich heen, ze herkende deze plek niet. 'Ik ben verdwaald, dat krijg je er nou van Pumakit, laat je maar door een hond of das opeten, heel goed gedaan, Pumakit!' zuchte ze naïef. 'Laat ik maar die kant op gaan, misschien kan ik wat proberen te vangen!' Stiekem was ze best wel bang voor ratten of dassen. 'Hoi!' Ze sprong van schrik op. Wie was dat? Toen keek ze omhoog. Daar zat een kitten, ongeveer net zo groot als haar. 'Hoi, wie ben jij? Zou jij me kunnen vertellen waar ik ben? Ik ben verdwaald!'

Featherkit was het windclancamp uitgeslopen toen ze Pumakit dat een tijdje geleden ook had zien doen. Ze was bezorgt over haar vriendin, en volgde haar geurspoor dat zo scherp was, dat zelf de domste muis het kon volgen. Na lang lopen kwam Featherkit bij foutrees aan. Op deze plek was ze eerder geweest. Toen ze nog een piepklein kittentje was, met geen idee wat de krijgscode was. Geen zorgen, en andere moeizame dingen. Featherkit,s doel was nu om Pumakit te vinden. Ze ving ineens een geur op.... Pumakit! Featherkit sprintte dichter naar fourtrees toe en zag daar Pumakit staan. En een vreemde kitten? Featherkit nam aan de de kitten geen vijandige houding toonde. Featherkit wou zich nog niet laten zien. Ze vertopte zich in het dichtsbijzijnde bostje op gehoorafstand van pumakit, en de vreemde kitten...


srry slecht geschreven.. had haast (moet naar jazzdans)

'Hoi, wie ben jij? Zou jij me kunnen vertellen waar ik ben? Ik ben verdwaald!' miauwde de andere kit. Moonkit lachte blij. Zou dit een nieuwe vriend kunnen zijn? 'Ik ben Moonkit.' glimlachte hij. Hij sprong van de rots af, en landde met vier pootjes op de bladeren, die opdwarrelden. Hij keek de andere kit blij aan. Het was een mooie bruine poes die een beetje op een kit van een van de grotere katten leek... Hoe heette dat wezen nu ook alweer? Een puma, toch? Hij zou het nog wel eens vragen. 'Dit is Fourtrees!' Mauwde Moonkit. 'Hier vergaderen de leaders, op die rots daar. Elke maan. Hier, achter dat beekje...' Hij puntte met zijn linkeroor naar een beekje achter de rots. 'Is het Riverclan territorium. Bij de moerassen is het Shadowclan territorium, daar woon ik. Achter die bomen is het Thunderclan gebied. En daar, waar jij nu staat, bij die heidestruik, daar begint het Windclan territory.' Eindigde hij. Hij snoof even. 'Je ruikt onbekend... Mama had me ooit verteld over die geur... Ben jij Thunderclan? Of Windclan? En wat is je naam?' vroeg hij nieuwsgierig.


@Featherkit:
Sorry, maar zoals je in de titel zag was dit topic gesloten en alleen Pumakit en ik mogen hier reageren. ^^ sorry, maar dat je dat weet.

'Ik ben Moonkit.' Miauwde de vreemde kat. Pumakit dacht na, wat een mooie naam! 'Hier vergaderen de leaders, op die rots daar. Elke maan. Hier, achter dat beekje...' Ze zag dat hij wees richting een beekje. 'Is het Riverclan territorium. Bij de moerassen is het Shadowclan territorium, daar woon ik. Achter die bomen is het Thunderclan gebied. En daar, waar jij nu staat, bij die heidestruik, daar begint het Windclan territory.' Vertelde de kitten verder. 'Waaaaauw...Wat weet jij veel!' Miauwde ze nadat hij was uitgesproken. 'Je ruikt onbekend... Mama had me ooit verteld over die geur... Ben jij Thunderclan? Of Windclan? En wat is je naam?' Pumakit dacht na, waarom zou ze haar naam vertellen aan die vreemde kater, hij zag er onschuldig uit, dus ze deed het maar gewoon: 'Ik ben Pumakit, en ik kom uit de Windclan, ik wil een wilde kat zijn iemand die alleen leeft, uhmm....Ik bedoel een Rogue, De Windclan is geen clan voor mij, ik hou van avontuur!' Zuchtte ze. Eigelijk vond ze de kat wel schattig, misschien zou ze hem wel aardig vinden. Ben jij ook zo'n avontuurlijk typje?'

Moonkit keek trots bij de woorden van de bruine kit. 'Ah, valt wel mee...' mauwde hij. 'De oudsten hebben me veel verteld!' 'Ik ben Pumakit, en ik kom uit de Windclan, ik wil een wilde kat zijn iemand die alleen leeft, uhmm....Ik bedoel een Rogue, De Windclan is geen clan voor mij, ik hou van avontuur!' Moonkit dacht na. Een rogue... Hijzelf was nooit op het idee gekomen om überhaupt zijn clan achter te laten... Maar misschien kwam dat omdat zijn ouders hem zoveel hadden verteld? Of omdat hij in Shadowclan leefde? Het kon natuurlijk dat de katten in de Windclan veel onaardiger waren tegen hun clangenoten.... Ugh, windclan... Shadowclan had altijd veel gevechten tegen windclan bij de grenzen, hadden de warriors verteld. Hij wou dat hij zelf een leerling of krijger was, dan kon hij zelf ten strijde trekken! Hij zag het al voor zich, dat hij trots samen met zijn clangenoten op de grens stond terwijl de andere clans wegvluchtten alleen omdat híj daar stond... Hij schudde kort zijn kop, helaas was het nog niet zover. Maar... zouden Windclan katten niet hetzelfde voelen? Hij had hier nog nooit over nagedacht... Hij was er altijd vanuit gegaan dat alle katten loyaal en trots op hun clan waren, net zoals hij. Maar... sommigen dus niet? Hij kon het aan de andere kant wel begrijpen, hijzelf zou nooit in Windclan willen wonen. 'Ben jij een avontuurlijk tiep?' zei Pumakit. 'Ja!'mauwde Moonkit enthousiast. 'Ik kan niet wachten totdat ik warrior bent!' Misschien dat hij deze kit kon helpen? Ookal was hij zelf nog maar zo klein... 'Erm... Waarom precies? Wat is er aan de Windclan?' mauwde hij voorzichtig.

'Ik kan niet wachten totdat ik warrior bent! Erm... Waarom precies? Wat is er aan de Windclan?'' Miauwde hij. Pumakit zuchtte. 'De Windclan is gewoon zo avontuurloos' Miauwde ze. Ze droomde er van om vrij te zijn, ze wil niet gevangen worden in zo'n kamp. Ze zeggen altijd: Je moet dit... je moet dat! Ik moet niks. Kittens mogen niet eens het kamp uit. En als je het wel doet krijg je straf!' Moe was ze wel, dus ze zakt door haar poten en ging liggen. 'Zou je samen met mij een avontuur willen beleven?' Ze smeekte dat hij 'Ja' zou zeggen. Likkend haar vacht wachtte ze op antwoord van de kitten.

-Sorry beetje snel geschreven. En hij is erg kort.

'Zou je samen met mij een avontuur willen beleven?' vroeg Pumakit nieuwsgierig. Moonkit dacht even na, en riep toen blij uit; 'Ja!' Natuurlijk wou hij dat wel! 'Tuurlijk! Waar zullen we-' plots kreeg hij een goed idee. 'Hé, je weet toch dat wij kits het kamp nog niet uitmogen? We zullen die warriors eens laten zien dat we oud genoeg zijn! Laten we stiekem buiten blijven 's nachts, en grenzen controleren enzo! En andere warrior dingen doen! En gewoon een paar dagen wegblijven, en de clan helpen!' zei hij enthousiast. Dan zou Icestar hem misschien wel eerder apprentice maken! Wauw, dat zou echt fantastisch zijn...

-kort srry ^^

Featherkit had alles gehoord en sprong uit het struikgewas. Featherkit wachtte niet op de reactie van moonkit en pumakit, en zei snel, maar zelfvezekerd: Ik doe ook mee! als dat mag?!. Featherkit ging zitten en maakte zich zo groot mogelijk, om niet een bange, aanstellerige kitten te lijken. Zou die moonkit me wel mogen? En wil Pumakit me wel hebben bij zo,n avontuur?dacht ze onzeker.Featherkit verscherpte meteen, en wachtte in spanning af.

Srry snel geschreven, en heel kort

Sorry featherkit, maar, zoals ik al zei in mijn eerdere bericht, omdat erachter staar [&PUMAKIT] betekent dat alleen Pumakit hierop mag reageren ^^

-sorry als dit onder spam valt, of minimodden. Het is niet mijn bedoeling een hiervan te doen-

oh srry kheb er over heen gelezen jmmr . t, is net zo,n leuk topic . maar ik snap het

Pumakit keek met stralende ogen Moonkit aan. Ze vond zijn idee zo goed. Misschien was ze dan eindelijk af van dat gezeur, eindelijk mocht ze het kamp verlaten, eindelijk mocht ze misschien leerling worden, eindelijk... Ze zuchtte. 'Maar worden onze ouders dan niet ongerust?' miauwde ze een klein beetje wanhopig. Of ze komen ons zoeken! Als de Windclan het zou horen dat is weg was, of nog erger dat ze hoorde dat ik met een Shadowclan kit ben? Nadenkend keek ze in het rond. Stiekem hoopte ze dat ze met deze kitten dikke vrienden kon worden, ze leek hem erg aardig. Als ze het zou doen moest ze ook voor zichzelf jagen en vechten als dat moest. Kon ze dat wel allemaal aan? Eigenlijk wat ze bang en wanhopig. 'Zullen we gaan?' Ze probeerde zo zelfverzekerd te klinken.

'Zullen we gaan?' Vroeg Pumakit zelfverzekerd aan Moonkit. Hij dacht een kleine zenuwachtige ondertoon in haar stem te horen, maar hij verbeeldde het zich waarschijnlijk maar. 'Ja! Graag!' mauwde hij. Hij vond Pumakit best aardig. Zou hij een vriend hebben gevonden? Hij lachte vriendelijk naar Pumakit. 'Ik weet wel een plek waar ze ons niet zullen vinden.' Hij wees sprong een struik in, hopend dat Puma hem zou volgen. 'Kijk,' mauwde hij nadat hij een stukje had gerend. 'Hier!' Hij was aangekomen bij een heuvel, aan de rand van het Shadowclan territory. Achter hem waren lange, dunne bomen, en voor hem liep de heuvel plots steil af. Hij kwam hier soms stiekem, zonder dat de warriors het wisten, omdat deze plek niet al te ver van het kamp af lag. Maar niemand kwam hier ooit... Waarom niet? Op nachten zoals deze kon je echt mooi naar de sterren kijken, en omdat de heuvel zo steil en diep was, eigenlijk meer een klif, had je het gevoel dat je ergens in de ruimte zweefde. Moonkit zette zich schrap, en sprong toen omhoog om op een omgevallen boomstam te klauteren. Zijn klauwtjes krasten over de schors om grip te vinden, hij hees zich erop en ging zitten. Hij keek omhoog naar de sterren die al licht aan de hemel schenen.

Pumakit rende achter Moonkit de struiken in. Ze was benieuwd hoe dat hol eruit zag. 'Hier!' Miauwde hij. Dit was de rand van de Shadowclan territory. Het was een soort heuvel. 'Cool!' Dit vond ze echt een stoere plek. En gelukkig was het niet te dicht bij het kamp. Daar zag ze een soort klif. Ze zag dat Moonkit omhoog sprong op een omgevallen boomstam. Pumakit twijfelde geen moment en volgde hem, met een grote sprong lukte het haar om op de boomstam te blijven staan. Die sterren waren zo mooi! Pumakit liep richting Moonkit en ging naast hem zitten, ze leunde tegen hem aan en viel langzaam in slaap.

Moonkit schrok kort op toen Pumakit tegen hem aan indoezelde. Hij likte kort haar oor, net zoals zijn vader dat altijd bij hem deed. Toen keek hij weer naar de opkomende maan, en sliep ook zachtjes in. Na een tijdje schrok hij plots op van een geluid. Een paar konijnen schoten weg in hun hol. Hij knipperde slaperig, en zag dat het nu niet lang meer duurde voor middernacht. Hij schudde voorzichtig zijn vacht, en bemerkte dat er iets van zijn nek af viel. Een witte bloem... Waarschijnlijk in zijn vacht gekomen terwijl hij vanavond in de bladeren rolde. Voorzichtig pakte hij hem op met zijn tanden. De bloem was niet kapot of iets dergelijks, hij was nog helemaal gaaf. Hij keek schuin naar Pumakit. De kans was groot dat ze ook wakker was geworden door de konijnen....

Pumakit werd langzaam wakker van een geluid, het waren konijnen. Naast haar was Moonkit ook al wakker. 'Goedemorgen' Miauwde ze zo vrolijk mogelijk. Ze probeerde haar ochtendhumeur te vermijden. ze rekte zich uit en keek naar het hol waar de konijnen waren verdwenen.'Ben jij ook wakker geworden van die lastpakken?' En ze wees met haar oor in de richting van het hol. 'Ik ga even jagen!' Ze dook de bosjes in op zoek naar verse prooi. Een ratje glipte de struiken in. Pumakit rende achter hem aan. 'Oeps!' Ze keek om zich heen en zag allemaal ratten. Eentje beet in haar staart. Auw! Moonkit! Help! Moonkit help! Ratten!' Nu werd ze van alle kanten aangevallen. Ze schreeuwde van pijn. 'Moonkit, alsjeblieft help me!'