An unusual day in the mountains... [& Star of the nightsky]

Het was donker toen de witte kater genaamd Comatose zijn grote ogen opendeed. Hij dacht eerst dat het gewoon de slaap in zijn ogen was, maar ook na een paar keer knipperen bleef het pikzwart om hem heen. Precies op het moment dat hij zich een beetje ongemakkelijk begon te voelen in dit donker, bedacht hij zich dat hij gisteravond in een grot was gaan uitrusten... Hij was kennelijk in slaap gevallen. Maar, als ik het dan goed heb, waar is dan de uitgang? vroeg hij zich af. Hij keek rond, maar nergens zag hij ook maar een klein lichtstreepje, behalve dan het licht van een paar vuurvliegjes die kennelijk wisten te overleven in de beschutting van de grot. Hij deed een stap naar voren, en plonsde in een onderaards beekje. 'Hé! Oh fijn, moet mij weer overkomen...' murmelde hij geïrriteerd toen hij zichzelf op de kant hees. Hij schudde het water uit zijn vacht, en hoopte dat hij niet in zijn slaap naar beneden was gevallen of iets dergelijks, dat hij hier nu nooit meer uitkwam. Gelukkig waren zijn ogen aan het donker gewend geraakt, en door het licht van de gloeiwormpjes en vuurvliegen zag hij nu iets meer. Hij kon bijvoorbeeld het kabbelende beekje onderscheiden van het rotsplateau waar hij nu opstond. Hij keek naar beneden, maar zag niets behalve een gapend, zwart gat. Onwillekeurig deed hij vlug een stapje achteruit, hij moest hier niet in vallen! Hij draaide zich om met een korte grauw en sprong in het beekje. Hij rende tegen de stroom in, misschien zou hij zo een uitweg kunnen vinden! Het water moest tenslotte toch érgens vandaan komen... Hij dacht kwaad terug aan de gebrekkige loner die hem deze grot had gewezen. Als hij hier ooit nog uitkwam, dan zou dat muizenbrein maar beter op zijn tellen moeten passen! 'Hier, ga maar naar binnen, dit is een rustige plek. Ga het liefst zo ver mogelijk naar binnen...' had de loner gezegd. Comatose had hem nog gevraagd of je hier niet verdwaald kon raken, maar het schurftige beest had zijn stomme kop geschud. Oh, hij zou wel anders piepen als Coma hem tegen zou komen...Terwijl hij verder rende, zag hij dat de wanden van de grot een blauwe waas kregen. Er was hier kennelijk dus licht! Na nog iets verder doorrennen zag hij in de verte een lichtpuntje. De uitgang! Hij stormde naar buiten, het felle licht in. Auw! Dat was iets tevéél licht voor zijn ogen... Hij knipperde om iets goed te kunnen zien, toen hij plots een kattengeur rook. Hij draaide zich grauwend om, proberend te meten waar de geur vandaag kwam. Op dit moment konden anderen hem maar beter niet lastigvallen!

Star of the Nightsky keek nerveus naar de grot, met een havik in haar bek. Normaal was ze niet bang, maar nu... Ze stond recht voor de grot waar Sharpteeth sliep. Er ging een siddering door de knappe calicopoes. Opeens kwam er een spierwitte gestalte uit de Grot der Puntige Tanden. De pezige poes schrok zó erg, dat ze van de klif afviel. Star klauwterde er weer op, en zag dat de gestalte zich grauwend had omgedraaid, en ze zette haar haren op. Echter kalmeerde ze toen ze zag dat het een kat was, en nog eens een knappe kat ook! "Eh, hoi, wie ben jij?" vroeg de cyper aarzelend, met een volle mond. Ze hervondt haar moed en miauwde er ook nog eens achteraan: "Ik ben Star of the Nightsky, maar mijn vrienden noemen me Star." Ze liet de havik die ze had gevangen voor haar poten neervallen en nam er een hap van. Star schoof de havik door naar de kater, gebarend dat hij een hap mocht nemen.