-Such horrible things- [STORY]

...vijf...zes...zeven...acht...negen... Hé verdorie, wat was dat geluid? Zo kon ze toch niet slapen? Het meisje met het bruine haar opende slaperig één oog, en zag de gloeiende letters op haar wekker langzaam zichtbaar worden. Een uur... Oh god, wedden dat ik me morgen wéér niet op school kan concentreren? dacht Gaby bezorgd. Ze sliep de laatste weken echt heel slecht, ze mocht al blij zijn als ze vier uur slaap kon vatten. Maargoed, haar vrienden hadden gezegd dat het bij haar leeftijd hoorde. Tenminste, als ze hen haar vrienden kon noemen. Tegenwoordig gedroegen ze zich wel raar tegenover Gaby, net alsof ze wat te verbergen hadden. Niet dat het Gaby veel zou uitmaken als ze over haar roddelden, over een paar jaar zou ze toch al van school afgaan. Maar toch... Wat nu als ze haar zouden gaan pesten? Wat als ze haar zouden martelen? Vermoorden? Nouja, zo erg zou dat ook weer niet zijn... wie zou haar toch missen? Ze ging rechtop zitten, en wreef de slaap uit haar ogen. Hé verdomme, daar was dat geluid weer! Wat was dat toch? Een soort schrapend geluid. Waarschijnlijk was de buurman van nummer 432 weer gevallen. In de flat leefden niet veel mensen, het was ook niet echt een mooie woonplaats. Maar de mensen die er leefden kenden elkaar wel goed, als familie. Maar haar buurman leefde alleen, had dunne botten en was erg wankel, wat niet zo verassend was voor iemand van 68.