Circle of death - Story

Proloog
De wereld rondom haar was in een spookachtige mist gehuld. Telkens als haar voeten de gront raakte, maakten het een zompig geluid. Vluchtig keek ze achterom, om te zien of hij er nog was. Natuurlijk was hij er nog. Zelfs met die verzwikte enkel zou hij haar kunnen inhalen. De dichte nevel die over de grond hing, maakte het voor haar onmogelijk om te zien waar ze liep. Regen en laaghangende boomtakjes sloegen in haar gezicht. Toen voelde ze hoe haar voet ergens achter bleef haken, een dikke boomwortel. Languit viel ze op de grond. Ze begon te wenen, deels van de pijn, maar vooral omdat ze besefte dat ze niet lang meer te leven had. Hij had haar ingehaald, met zijn linkerarm drukte hij haar tegen de grond, in zijn andere hand had hij een naald die hij in haar nek plante. 'Ik haat je' had ze willen schreeuwen, zo hard mogelijk, zodat iedereen het kon horen, zodat iedereen het wist. Maar de woorden bleven in haar keel steken, toen werd alles zwart voor haar ogen.

Hoofdstuk 1
De geur van natte aarde drong haar neus binnen. Half verdoofd kwam ze overijnd en zag dat ze op een bosweggetje lag dat zo te zien niet vaak gebruikt werd. Ze wreef de slaap uit haar ogen en zag tot haar verbazing dat ze een rode avondjurk droeg. Om haar arm zat een reeks goudkleurige armbanden waarvan ze zou zweren dat ze ze nog nooit gezien had. Ze wierp nog een blik op het weggetje en zag de bandafdrukken die zich erop bevonden. Waarscheinlijk van een Jeep of 4x4. Ze was zowat het enige meisje van haar klas die intresse toonde in auto's. Ze strompelde naar de rand van het bos, en ging in kleremakerszit tegen een boom zitten. Oké, even terug denken, wat is mijn naam? Ze wist het niet meer, ze was haar naam vergeten. Ze dacht wat verder terug, een vlaag van vage beelden kwam in haar op, ze werd achtervolgd, ze viel en voelde hoe ze tegen de grond werd aangedrukt, niet veel later wist ze niets meer. Ze dacht terug aan de persoon die haar had achtervolgd, hij had haar verraden, met haar gespeeld alsof ze speelgoed was, en haar achteraf behandeld alsof ze een kapotte barbiepop was. Ze had willen roepen dat ze hem haatte, dat herrinderde zich nog. "Ik haat je", mompelde ze, het voelde goed. "Ik haat je", zei ze nog eens, deze keer iets luider. "Ik haat je", schreeuwde ze, zo hard als haar keel maar aankon. Ze stond op en liep naar de eerste de beste plas, wat niet makkelijk ging met de bloedrode hakken aan haar voeten. Daar aangekomen bekeek ze zichzelf in het heldere regenwater. Ze had ijzige, blauwe ogen die hard afstaken tegen haar lichtgebruinde huid, kastanjebruin haar dat in een mooie watervalvlecht zat en rond haar ogen waren zwarte mascarastrepen zichtbaar. "Ben ik dat?", mompelde ze ongelovig. Een zacht, grommend geluid uit de verte wekte haar uit haar gedachten. Een auto, misschien is hij het wel! Snel trok ze de hakken uit en rende het bos in. Kleine takjes en steentjes staken in haar voeten. Ze verbeet de pijn en liep door. Snel keek ze even achterom, en zag tot haar opluchting dat de auto al lang was doorgereden. Ze ging op de dichtsbijzijnde steen zitten om alle splinters en steentjes uit haar voet te pulken. "Hoe kon ik ook zo idioot zijn", gromde ze. Ze hoorde in de verte nog een auto aankomen, deze keer lette ze er niet op. Haar hart stond even stil toen ze de auto hoorde stoppen, ze keek achterom. Het was een 4x4, er stapte een donkergekleede figuur uit. Zwarte jack, zonnebril, het moést hem wel zijn. Ze strompelde verwoed verder het bos in. Ze had liever dat haar voeten onder de splinters zaten, dan dat hij haar te pakken kreeg. De grond onder haar voeten was drassig geworden, ze was in een moeras terrecht gekomen. Ze keek even achterom. Hij ploeterde zo'n twee meter van haar af door het modder-water. Ze verbeet de tranen die in haar ogen opkwamen en strompelde zo snel als mogelijk verder.  

Hoofdstuk 2
Ze keek rustig om zich heen. De rode jurk die haar lichaam verborg, was al lang door de modder bruingeverfd. Eén van de drie armbanden die eerder die dag rond haar arm had gezeten, was verdwenen. Niet dat ze hem miste, dat ding deed haar toch alleen maar aan hem denken. Toen rukte een van de andere armbandenvan haar arm, en smeet hem naar de glibberige rotswand tegenover haar. Ze was er op wonderbaarlijke wijze in geslaagd om hem kwijt te raken en zich de grot te verstoppen. Ze voelde hoe haar ogen vochtig werden, alweer. De tranen liepen over haar wangen en vielen uitijndelijk op de grond, waar ze zich vermengden met de vochtige bodem. Toen het geluid van haar snikken vervaagde, viel haar een ander geluid op. Voetstappen. Ze klonken anders dan zijn voetstappen. Ze klonken holler. Toen zag ze een meisje in een turkoise jurk om de hoek verschijnen. Net als zij zag ze eruit alsof ze juist van een modderige bruiloft was teruggekeerd. Het meisje had een bleke huid, zoegroene, licht afstandelijke ogen en zwart haar dat hard tegen haar huid afstak. "Hallo", zei ze zacht. Haar stem kraakte een beetje. "Ik heet Claire, en jij?", vervolegde ze. "Ik weet het niet meer", mompelde ze, terwijl ze naar de grond keek. Er verranderde iets in Claire's blik, ze meende bezorgdheid te zien. "Zat hij jou ook achterna?", vroeg Claire, terwijl ze haar doordringend aankeek. "ja", was het antwoord. Ze had haar blik niet van de grond afgewend. Sinds ze wakker was geworden in het bos, leek haar leven zoals het was een grote invul-oefening. Ze was ______, uit ______. Als hij haar te pakken zou krijgen, zou ze ________.